Ο τελευταίος Φουστανελοφόρος του Πραστού

Ο Ηλίας Ευαγγέλου Χονδρολέος γεννήθηκε το 1902 στον Πραστό. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στην περιοχή «Τσερπενά», επαγγελλόμενος τον αγροτοποιμένα. Το 1926 παντρεύτηκε την Παναγιώτα Σκαντζού, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά. Τον Απρίλιο του 1997,και αφού είχε συμπληρώσει και το 95ο έτος της ηλικίας του, άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Μπαρμπα-Λίας ήταν μία από τις πιο αγαπημένες φυσιογνωμίες της περιοχής. Άνθρωπος ενάρετος, με πλούσιο ψυχικό κόσμο. Η γενναιοδωρία του, η καλοσύνη του, η προθυμία να εξυπηρετεί γνωστούς και αγνώστους ήταν τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν.

Η παρουσία του ήταν πολύ έντονη, ιδιαίτερα λόγω της ενδυμασίας του. Από μικρό παιδί και με πολύ υπερηφάνεια φορούσε την παραδοσιακή στολή του: φουστανέλα, φέσι, πουκαμίσα, σελάχι, κάλτσες, καλτσοδέτες, τσαρούχια και το απαραίτητο μουστάκι. Παντού γινόταν θέαμα και αντικείμενο θαυμασμού. Κάθε άνθρωπος στην στολή του μπαρμπα-Λία αντίκριζε τον γενναίο και ανδρειωμένο Έλληνα, ταξιδεύοντας στα ένδοξα χρόνια που πέρασε η Ρωμιοσύνη.
Το 1997,προαισθανόμενος  το τέλος του, έλεγε συχνά στα παιδιά του: «ήρθε ο καιρός για να φύγω, αλλά σας αγαπάω τόσο πολύ, που δεν θέλω να σας αποχωριστώ». Στις 2 Απριλίου, νιώθοντας κάποιο πόνο στην μέση, είπε τα τελευταία λόγια στην νύφη του: «μέχρι εδώ ήταν, γεια». Έμεινε τέσσερις μέρες στο κρεβάτι, περιτριγυρισμένος από τα παιδιά του και τους φίλους του. Στις 6 Απριλίου, άφησε την τελευταία του πνοή.
Έφυγε ήρεμα, ήσυχα και αθόρυβα. Πήρε τον δρόμο της αιωνιότητας, με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, και άφησε πίσω έναν κόσμο που θα τον θυμάται πάντα.

Ολόκληρος ο Πραστός τον αποχαιρέτησε μοιρολογώντας τον:

Κατακαημένε μου Πραστέ, που ’χεις τα πανηγύρια
που χόρευε η λεβεντιά, μ’ όλα τα παλικάρια.
Τώρα ο Πραστός ερήμαξε, και οι λεβέντες φύγαν,
εβγήκε ο χάρος στα βουνά, τους έφερε στον κάμπο,
στην κοκκινάτσα του γιαλού, που ‘ναι τα κυπαρίσσια.
Και εσείς, βουνά του Μαλεβού, ερήμωσε ο τόπος
φέτος μην κελαηδήσετε, μην φτιάξετε φωλίτσες πάνω ψηλά στα πεύκα.
Να πάτε να φτιάξετε φωλίτσες στα κυπαρίσσια,
να κελαηδάτε το πρωί, κι όλο το μεσημέρι
για να τ’ ακούνε οι λεβέντες και να ξεχνούν τον Άδη.
Ρήμαξαν τα λημέρια μας και του Πραστού το κάστρο.
Όλοι οι λεβέντες του Πραστού μεσ’ του γιαλού το χώμα.
Μπαρμπα-Λία, σε κλαίει η Τσερπενά, σε κλαίει το Χαχάϊ,
σε κλαίει η πηγή του Ροντινού, που έπινες νεράκι.
Περήφανος στη λεβεντιά, στο τρέξιμο καμάρι,
Η φουστανέλα σου όμορφη, σαν ήλιος, σα φεγγάρι.